Ben je ooit to do-vrij? Het eeuwige 'moeten' zit zodanig in ons gedrag verankerd, dat we ons leeg en zinloos voelen als we niet continu ergens naartoe op weg zijn. Ga voor Het Grote Genieten!
Wat moet jij nog allemaal? Een blik op je to do lijstje geeft meteen antwoord op die vraag. Die offerte nog uitwerken, de meeting van maandagochtend voorbereiden, je presentatie van komende week pimpen, die ene klant nog bellen, het boek van Marie Kondo nog lezen, en ga zo maar door… Voel je het al branden vanbinnen, de onrust? Ben je ever to do-vrij?
Dat eeuwige ‘moeten’ zit zodanig in ons gedrag verankerd, dat we ons leeg en zinloos voelen als we niet continu ergens naartoe op weg zijn. Al dat ‘moeten’ gaat over de toekomst. Het jaagt je op, want het moet ergens naartoe. Een ver weggelegen doel dat je nooit gaat bereiken, want de moeten-motor jaagt door en je grenzen verleg je alweer als je je doel (bijna) bereikt. Het vreemde is dat je tijdens die reis het allerbelangrijkste ontdekt, namelijk: waar het je ‘van weg’ jaagt. Hoe zou het zijn als je je omdraait en de thema’s die je opjagen, gewoon aankijkt en aanpakt? Misschien ga je wel weg van een ontevreden gevoel over jezelf, dat je bekruipt zodra je even stilzit?
Ooit dacht ik (Pep Degens) dat het een teken van kracht en groei was, meer te moeten en te doen. Totdat ik ontdekte dat de eindstreep nooit in beeld kwam. Ik schoof de finish gewoon steeds op. Zo wordt het leven een lange en grote vermoeiende Tour de France, zonder ooit aan de meet aan te komen.Ik ontdekte dit fenomeen in 2003 op vakantie in Cortona. De plaatselijke campingeigenaar leende me een racefiets en nam me mee de bergen in. Daar sprintte ik van bocht naar bocht, niet in staat om een voor mij onbekende route gedoseerd te rijden. Ik moest gewoon die volgende bocht halen en weten wat erachter zat (logisch: weer een steile helling en de volgende bocht in de verte). Na 11 kilometer bergopwaarts was ik kapot.
Na afloop bedacht ik me dat dit exact was wat ik ook zonder racefiets deed: sprinten, sprinten, sprinten. Zonder ooit in een overspannen situatie terecht te zijn gekomen, wist ik toch dat ik dit niet wilde voortzetten.
Maar wat dan? Vooropgesteld dat het eeuwige ‘moeten’ door vele anderen wordt herkend in zichzelf. Zelfs compassie-goeroe Brene Brown heeft er een handje van en betrapte zichzelf op van alles ‘moeten’, waarna ze het ene na het andere fantastische boek over zelfcompassie is gaan schrijven.
Ook in de trainingen van Schoonderwoerd zit een rode draad over het ontmantelen van Het Grote Moeten. Verruil dit voor Het Grote Genieten, in plaats van focus op je doel, focus op het proces. Volg praktische tips over het inplannen van ontspanning in je agenda. Of, nog beter, leer gaandeweg jezelf ont-moeten… én omarmen zoals je bent. Zodat je ik-moet-drang langzaam verdwijnt en plaatsmaakt voor een grote glimlach. Want Het Grote Moeten noem ik zelf altijd Het Grote Misverstand. We denken allemaal dat we iets moeten, zodat we er mogen ‘zijn’. Als we die schijnlogica in onszelf kunnen zien en losknippen, wat een rust zou dat brengen! Dat je er gewoon mag zijn en dat je mag kiezen wat je doet, zonder dat het vanbinnen voelt als een opgejaagde en geconditioneerde prooi.
Pak – nog steeds – gewoon die racefiets en ga gerust de bergen in. Kijk om je heen, geniet van de weg, draai halverwege om, krijg na een bocht de slappe lach of ga onderweg in het gras liggen. Fiets een stukje terug en neem die ene helling nog een keer. Finish, hoezo finish? Probeer het maar eens uit: voldoening halen uit dat je bestaat in plaats van dat je je ‘moet’ bewijzen over je bestaan. Want niks moet!
