Voelt het soms alsof je opgesloten zit? Welke mentale tralies houden jou tegen? Geef je gevoelens, ervaringen en littekens de ruimte om weer baas te worden van je eigen leven.
Joseph Oubelkas zat 1637 dagen onschuldig in de gevangenis. Hij vertelt bevlogen en indringend over zijn ervaringen en beproevingen en geeft ons zijn levenslessen ‘cadeau’. Een mooie lezing over regie en verantwoordelijkheid blijven nemen. Na het horen van zijn verhaal zijn de gedachten bij het publiek altijd: gelukkig is (en hopelijk gaat) dat ons niet overkomen!
Maar… wat doen we dan bij die lezing? Misschien om even contact te maken met intens leven, de diepere betekenis aanraken? Of om opgelucht te kunnen ademhalen: gelukkig hij wel en ik niet? Of juist om te reflecteren: wat herken ik hierin bij mezelf? Je hoeft namelijk niet in Marokko vastgezeten te hebben om je een gevangene te voelen…
Josephs verhaal klinkt vreselijk, en het zet ons aan het denken over de metafoor: wat is je eigen gevangenis? Waar zit je in opgesloten, tegen beter willen en weten in? Welke ‘mentale tralies’ houden je tegen?
In onze trainingen hebben deelnemers hebben vaak ook Oubelkas-ervaringen. Van opgroeien in een gezin waar je niet welkom bent, tot je steeds vreemder gaan voelen omdat jij ‘uit de toon’ valt (in geloof, uiterlijk, gevoelens…) en ga zo maar door. De pech die sommigen hebben omdat ze zijn opgegroeid of terecht zijn gekomen in die zogenaamde gevangenis, en er niet zomaar weer uitkomen. Je gedachten en gevoelens maken je onzeker, gek of zelfs wantrouwend. En je bent onschuldig, dus het is niet eerlijk! Niemand kan ervaren wat jij ervaart en heeft een idee van wat jij doormaakt of waar je in verstrikt bent geraakt. Zie jezelf dan maar eens te bevrijden uit dat systeem waar je in gevangen zit.
In de laatste KIJK-training rolde menige traan, zelfs bij de trainer. Ook wij zijn maar mensen. Soms doen we een oefening die je diepste pijn raakt. Die weerspiegeling van de frustratie, het verdriet en de onmacht van de deelnemers raakt ons ook. Maar juist daardoor komen we verder en kunnen we die schurende gevoelens stapje voor stapje omruilen voor acceptatie, wilskracht, doorzettingsvermogen, eigenheid en regie. Het doorleven van dat stukje ‘mentale gevangenis’ doe je om vervolgens de toekomst met beide ogen aan te kijken. Geef je gevoelens, ervaringen en littekens de ruimte en vind jouw denkfouten die je remmen in je bestaan. Pas daarna kun je weer baas worden van je eigen leven.
Trainer Pep Degens: “Gaandeweg de afgelopen 10 jaar ben ik ervan overtuigd geraakt dat het kán: uit die gevangenis. Ik ontvang regelmatig nog indringende mails van trouwe fans. Ik denk aan o.m. B. uit Drenthe, T. uit Delft en M. uit Enschede (en ja, ze bestaan echt). Dit zijn vrienden voor het leven geworden en zij hebben hun ‘life-changing’ ervaringen omgezet in een leven vol passie, eigenheid en richting. En eerlijk; dat bewonder ik minstens zo zeer als de ex-gevangene Joseph Oubelkas. Want ontsnappen aan de gevangenis die om je heen verweven zit in je gedachten en je lichaam, je afkomst en omgeving, dát verdient ook een lezing. In het grootste stadion dat je kunt bedenken. Uitverkocht en met een staande ovatie.”
