Vluchtstand
Toen Kathelijn zich via haar nieuwe werkgever inschreef voor de training Persoonlijk Leiderschap van Inge Schultze, verwachtte ze een zakelijke aanpak. ‘Eigenlijk ging ik heel naïef die training in. Ik dacht: kom maar op met die praktische modellen.’ Haar verwachting maakte op de eerste dag direct plaats voor iets anders. ‘Iedereen deelde heel persoonlijke verhalen en besprak ook best wel pittige dingen. Toen dacht ik, ik heb eigenlijk helemaal niks. Ik stond in de vluchtstand.’ Wat begon als een zakelijke training, werd een persoonlijke reis waarin verbinding met zichzelf en anderen centraal kwam te staan.

Mogelijkmaker
In de training ontdekte Kathelijn een andere kijk op leiderschap. ‘Ik dacht dat een leider zakelijk en duidelijk moest zijn, terwijl ik mezelf meer zie als een faciliterende leider. Een mogelijkmaker, met ideeën, creativiteit en oog voor mensen. In de training leerde ik dat je kwetsbaar opstellen, vooral in een toch wel zakelijke omgeving of met je collega’s, gewoon mag en kan. Daar is ruimte voor.’

Die nieuwe kijk kreeg onverwacht bevestiging toen haar leidinggevende zijn functie neerlegde en in haar een mogelijke opvolger zag. ‘Dat verraste me. Ik dacht altijd: manager zijn is niks voor mij. Ik kan dat niet. De ander is slimmer of heeft meer ervaring.’ Maar mensen om haar heen dachten daar anders over. Ze zag in dat leiderschap niet altijd betekent dat je op het podium staat. ‘Ik hoef niet op de voorgrond, maar werk graag vanuit de rol van aanjager, projectmanager of personal assistant. Ik ontdekte dat juist in die ondersteunende kracht ook leiderschap zit.’

Bufferruimte
Toch merkte ze dat haar betrokkenheid ook een keerzijde had. Tijdens een oefening met zakelijke familieopstellingen werd dat inzicht voelbaar. ‘Als Moeder de Gans had ik iedereen heel dicht bij me neergezet. En toen zei trainer Inge: ‘Hebben deze mensen zelf geen pootjes?’ Dat raakte me. Ineens besefte ik: ik hoef niet alles te dragen. Ik zag hoe groot mijn verantwoordelijkheidsgevoel eigenlijk was. Zo groot, dat het ten koste ging van mijn eigen ruimte en energie.’

Vanaf dat moment ging ze haar ervaring duiden met een zelfgekozen term: bufferruimte. ‘Ik voelde letterlijk: dit is van hen, en dit is van mij. Voorheen nodigde ik iedereen mijn ruimte in, tot ik zelf geen lucht meer had.’ Die mentale ruimte – een positieve afstand tussen haarzelf en de ander – bleek essentieel.

Zelfleiderschap
Het besef dat ze grenzen mocht stellen, bracht haar tot een grote beslissing: haar leidinggevende functie neerleggen. Niet vanuit onkunde, maar uit zelfzorg. ‘Hoewel iedereen tevreden was, sliep ik slecht. Dat voelde niet als werkgeluk. Ik wist dat ik het kon, maar het kostte me nu nog te veel.’ In plaats van door te rennen, koos ze voor een pas op de plaats. ‘Ik heb tegen mijn manager gezegd: ik wil het wel, maar over vijf jaar. Dan weet ik dat ik het kan, zonder dat het me uitput. Het voelde voor mij niet als een stap terug, maar als een zijstap. Een bewuste keuze om mezelf op de lange termijn in positie te brengen.’

Die keuze getuigt van zelfleiderschap. Luisteren naar wat jij nodig hebt, ook als de wereld iets anders van je vraagt. Haar boodschap is dan ook: ‘Blijf luisteren naar je innerlijke stem. Iedereen heeft een mening, maar als het voor jou anders voelt, is dat ook oké.’

Met meer zelfvertrouwen kijkt ze nu vooruit. ‘Ik heb geleerd dat ik een betere leidinggevende ben dan ik zelf dacht. En ik weet ook dat ik het op termijn weer wil. Maar dan met genoeg bufferruimte. Dan wordt het leiderschap op mijn voorwaarden, onder mijn regie. Dan geef ik leiding op een manier die bij mij past, met ruimte voor mezelf én de ander.’

Lees ook het verhaal van trainer Inge Schultze over het ontwikkelen van zelfinzicht en het versterken van innerlijk leiderschap.